تغییرات رقابتی، ساختاری و ملی صادرات کالاهای ورزشی در ایران

مقدمه و هدف: صنعت ورزش یکی از اساسی‌ترین پایگاه‌های توسعه­ی اقتصادی و پیشرفت اجتماعی می­باشد و نقش مهیج و مهمی بر روی اقتصاد ورزش و حتی رشد اقتصاد ملی یک کشور دارد. لذا پژهش حاضر با هدف تعیین مزیت نسبی (تغییرات رقابتی، ساختاری و ملی) صادرات کالاهای ورزشی ایران انجام شده است. روش شناسی: طرح پژوهشی حاضر از نوع توصیفی بوده و به لحاظ روش جمع­آوری آمار و اطلاعات، از نوع تحقیقات اسنادی است. داده­های مربوط به صادرات کالاهای ورزشی کشور از سالنامه­های آماری گمرگ جمع­آوری شد. مبادلات بین­الملی ورزشی ایران بر­اساس طبقه­بندی کالاهای اساسی (CPC)، به شش گروه از قبیل کفش، پوشاک، انواع توپ، قایق­های تفریحی- ورزشی، تردمیل و سایر تجهیزات تقسیم شد و با استفاده از تکنیک تغییر سهم (Shift- share) مزیت رقابتی صادرات کالاهای ورزشی ایران طی دوره­های 1390- 1380 بررسی شد. یافته­ ها: نتایج حاصل از مدل تعییر- سهم نشان می­دهد که ایران در صادرات هیچ­کدام از کالاهای ورزشی از مزیت نسبی و قدرت رقابتی برخودار نمی­باشد. بررسی روند صادرات کالاهای ورزشی نشان می­دهد که میزان صادرات کفش، پوشاک و سایر تجهیزات ورزشی افزایش یافته است، ولی میزان صادرات توپ، قایق و تردمیل کاهش یافته است. ترکیب فعالیت­های صادراتی و ساختار کشور در طی این دهه، در گروه کالاهای کفش، تردمیل و سایر تجهیزات مطلوب و مناسب صادرات این بخش­ها بوده است. اما ساختار مربوط به کالاهای توپ، پوشاک و قایق به ضرر این بخش­ها بوده است. بحث و نتیجه­ گیری: با توجه به وجود قوت­های ایران در تولید کفش و پوشاک ورزشی، نیاز رفع موانعی همچون ضعف در سیستم‌های بسته­بندی، حمل و نقل و عواملی از این قبیل توصیه می­گردد.